Το ζύμωμα έπρεπε να ξεκινήσει πολύ νωρίς το πρωί, πριν φέξει το φως του ήλιου. Όσο για την παρασκευή του πρόσφορου έπρεπε η νοικοκυρά πρώτα να θυμιατίσει το χώρο και να προσευχηθεί πριν ξεκινήσει να ζυμώνει. Αφού άφηνε το ζυμάρι να ξεκουραστεί πήγαινε να ετοιμάσει το φούρνο.
Φούρνισμα
Φούρνισμα
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ...ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΤΑΡΙ ΣΤΟ ΨΩΜΙ ΠΑΤΗΣΕ ΕΔΩ !!!
ΤΟ ΨΩΜΙ
Καλόδεχτο το φόρτωμα, που θα ‘ρθει από το μύλο,
πρωτόσταλτο, προτάλεστο, πρώτη χαρά της σκάφης.
Ζυμώνουν τ’ ανασκουμπωτά της πρωτονύφης χέρια
και πλάθουν τα πρωτόπλαστα ψωμιά με τις παλάμες
μεσ’ στην καλοπελεκητή πινακωτή – προικιό της.
Το φούρνο καίει, τεχνίτισσα στο φούρνο, η γριά κυρούλα
ξανανιωμένη, αφήνοντας τη συντροφιά της ρόκας.
Ω, βραδινό συμμάζεμα στο σπιτικό κατώφλι,
καρτέρεμα ανυπόμονο του πυρωμένου φούρνου!
κι ω μέθυσμα απ’ τη μυρωδιά πρώτου ψωμιού, που αχνίζει
κομμένο από το γέροντα παππού χωρίς μαχαίρι
και μοιρασμένο στα παιδιά, στις νύφες και στ’ αγγόνια!
Και συ, θυσία των ταπεινών στη θεία καλοσύνη,
σημαδεμένο ανάμεσα με του σταυρού τη βούλα,
καλοπλασμένο πρόσφορο, της Εκκλησιάς μεράδι,
που θα κοπείς την Κυριακή μεσ’ στ’ αργυρό αρτοφόρι
και στ’ άγιο δισκοπότηρο με το κρασί θα σμίξεις!
"σιτάρι", δηλαδή δώρο του Θεού,
"ζύμωμα", δηλαδή δική μας προσφορά,
"αντίδωρο", δηλαδή μετοχή ευλογίας και αγιασμού.
Και πάνω από όλα, το Σώμα του Χριστού.
Ο άρτος και η αρτοκλασία παραπέμπουν στα θαύματα του Χριστού και έχουν τις ρίζες τους στις Αγάπες, τα κοινά τραπέζια των πιστών κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια.
ΤΟ ΨΩΜΙ
Καλόδεχτο το φόρτωμα, που θα ‘ρθει από το μύλο,
πρωτόσταλτο, προτάλεστο, πρώτη χαρά της σκάφης.
Ζυμώνουν τ’ ανασκουμπωτά της πρωτονύφης χέρια
και πλάθουν τα πρωτόπλαστα ψωμιά με τις παλάμες
μεσ’ στην καλοπελεκητή πινακωτή – προικιό της.
Το φούρνο καίει, τεχνίτισσα στο φούρνο, η γριά κυρούλα
ξανανιωμένη, αφήνοντας τη συντροφιά της ρόκας.
Ω, βραδινό συμμάζεμα στο σπιτικό κατώφλι,
καρτέρεμα ανυπόμονο του πυρωμένου φούρνου!
κι ω μέθυσμα απ’ τη μυρωδιά πρώτου ψωμιού, που αχνίζει
κομμένο από το γέροντα παππού χωρίς μαχαίρι
και μοιρασμένο στα παιδιά, στις νύφες και στ’ αγγόνια!
Και συ, θυσία των ταπεινών στη θεία καλοσύνη,
σημαδεμένο ανάμεσα με του σταυρού τη βούλα,
καλοπλασμένο πρόσφορο, της Εκκλησιάς μεράδι,
που θα κοπείς την Κυριακή μεσ’ στ’ αργυρό αρτοφόρι
και στ’ άγιο δισκοπότηρο με το κρασί θα σμίξεις!
...........................................................................................
Το πρόσφορο κατέχει μια πολύ κεντρική θέση στην εκκλησιαστική ζωή της ορθόδοξης Εκκλησίας μας, καθώς αποτελεί με πολλούς τρόπους σημείο αναφοράς για τον καθένα από εμάς: "σιτάρι", δηλαδή δώρο του Θεού,
"ζύμωμα", δηλαδή δική μας προσφορά,
"αντίδωρο", δηλαδή μετοχή ευλογίας και αγιασμού.
Και πάνω από όλα, το Σώμα του Χριστού.
Ο άρτος και η αρτοκλασία παραπέμπουν στα θαύματα του Χριστού και έχουν τις ρίζες τους στις Αγάπες, τα κοινά τραπέζια των πιστών κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια.
Δροσίνης Γεώργιος: (Αθήνα, 1859 – Αθήνα 1951). Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και στη Γερμανία. Υπηρέτησε στο Υπουργείο Παιδείας και το 1926 έγινε ακαδημαϊκός. Το κυριότερο έργο του είναι ποιητικό και περιλαμβάνει 14 ποιητικές συλλογές.
Δροσίνης, θαλασσινά-τραγούδια from katerina Prokopiou
Δροσίνης, θαλασσινά-τραγούδια from katerina Prokopiou
